Starożytni Egipcjanie nazywali świątynie Domami Uwielbienia, w których mogli spotkać się z bogami i boginiami. Świątynie musiały być zawsze czyste i specjalnie przystrojone, inaczej bogowie opuściliby wiernych i ci nie mieliby powodzenia w życiu.
Archeologowie odnajdują dzisiaj świątynie w wielu zakątkach Egiptu. Każde ze starożytnych miast miało swój Dom Uwielbienia, w którym modlono się do boga sprawującego opiekę nad danym miejscem. W czasach późniejszych, kiedy kapłani zdobyli większą władzę, świątyniami stawały się groby wielkich władców i przedstawicieli religii.
Każda ze świątyń składała się z dwóch części: zewnętrznej, gdzie zaczynały się ceremonie i wewnętrznej, do której wchodzili ludzie najbardziej oddani bogom.
Świątynie tą wydrążono w skale w XIII w. p. n. e. Miała być miejscem poświęconym Faraonowi Ramzesowi II. Przy niej znajdują się także mniejsze świątynie poświęcone Nefretari i bóstwu Hathor. Ten Dom Uwielbienia znajduje się w strategicznym miejscu, przy jednym z zakrętów Nilu.
Przed wejściem do świątyni stoją cztery gigantyczne posągi przedstawiające Ramzesa II, ubranego w charakterystyczne egipskie nakrycie głowy i podwójną koronę. Posągi mierzą 20 m wysokości, kiedy fasada świątyni jest wysoka na 30 m. W skale wyrzeźbione zostały także postaci niektórych żon i dzieci faraona, jednak są one zdecydowanie mniejsze od postaci króla.
Główne wejście prowadzi do ogromnej sali, w której znajduje się posąg Ozyrysa. Ciekawostką jest ustawienie świątyni: co roku 22 lutego i 22 października poranne promienie słońca odbijają się od ścian świątyni w niewiarygodny sposób oświetlając cztery posągi Ramzesa II.
Miejsce to jest do dzisiaj miejscem modlitw Egipcjan. Luxorską świątynię budowali w III i w II w. p. n. e. Tutenhamon, Horemheb i Ramzes II. Później została ona poświęcona Aleksandrowi Wielkiemu. W latach po śmierci Chrystusa została przekształcona w kościół Chrześcijański i świątynię koptyjską. Po latach świątynia została zabudowana i przytłoczona przez powstające miasto. Szejk Yusuf Abu al-Hajjaj zbudował na niej meczet. Dzięki temu meczetowi, który zachował się przez długie lata, odnaleziono świątynię.
Jako że Luxor jest częścią starożytnych Teb, w świątyni odbywało się wiele religijnych festiwali, z których najważniejszym był festiwal Opet. Świątynia ta była po prostu idealnym miejscem do odprawiania różnego rodzaju rytuałów.Dom Uwielbienia Deir el Bahari poświęcony został Hatszepsut. Do przepięknie usytuowanej w „zakątku ciszy” świątyni prowadzą trzy aleje sfinksów. godne podziwu są też tarasy otaczające monumentalną budowlę, która została odremontowana w 1906 roku w celu zachowania wszystkich ważnych relikwii związanych z Hatszepsut. Ściany świątyni ozdobione są rzeźbami Ozyrysa i scenami rodzajowymi z czasów Hatszepsut.
Do świątyni wchodzi się Wysoką Bramą za którą znajdują się: po północnej stronie kaplice poświęcone m.in. Nitoket, od południa kaplica Amun. Na wschodzie znaleźć możemy komnatę ozdobioną freskami przedstawiającymi zwycięstwa Ramzesa, upamiętniającymi m.in. bitwy z Sardynią i Kretą.
W tej chwili ulokowana w Fayoum świątynia jest całkowicie rozkopana. Zbudowana przez Amanemheta III, strzeżona przez sfinksy i kamienne lwy świątynia poświęcona jest Sobekowi, Ernutetowi i Horusowi. Jej ściany ozdobione są malowidłami przedstawiającymi życie Amanemheta III i IV.
Zbudowana została zbyt blisko Nilu, przez co zniszczyło ją jedno wezbranie życiodajnej rzeki. Za czasów swojej świetności konkurowała nawet z samą Abu Simbel. Przed ruinami stoi mierzący ok. 17 m posąg Ramzesa II.
(znajdowały się na ścianach Domów Uwielbienia)